Maandag 19 juli van Cloncurry naar Normanton

Na opnieuw een heerlijk ontbijt te hebben gehad, klaargemaakt door de zoon van de eigenaar van het motel, zijn we weer op pad gegaan voor een van de wat langere etappes van onze reis, zo'n 380 km. Al vrij snel hebben we in de gaten dat het weer een erg warme dag gaat worden, met weer geen wolkje aan de hemel. En weer rijden we alleen over de weg, lijkt het. Slechts af en toe komen we een tegenligger tegen en soms wordt er vrolijk gezwaaid of een klein (wijs)vingertje opgestoken ter begroeting. De wegen zijn goed berijdbaar. Deze weg is trouwens behoorlijk goed voorzien van rustplaatsen, elke 20 km is er een plekje waar je je auto even neer kan zetten. Halverwege de weg naar Normanton stoppen we bij het Burke en Wills Roadhouse, net als iedereen trouwens, je kunt er tanken en plassen, twee dingen die in Australie met elkaar verbonden zijn. Daarna verandert de weg. Er zijn stukken bij die goed geasfalteerd zijn met strepen in het midden, maar ook zijn er hele stukken bij waar in het midden een strook (slecht) asfalt ligt en aan de zijkant rood gravel. Uiteraard is ook hier tweerichtingenverkeer. Kom je dus iemand tegen dan ga je allebei een stukje aan de kant en zo passeer je elkaar, met twee wielen dus op het asfalt en twee op het gravel. Een voordeel hiervan is dat je aan de stofwolken in de verte vaak al kunt zien dat er een tegenligger aan komt. Een uitzondering is er wel : komet er een stofstorm in jou richting dan weet je haast zeker dat dat een roadtrain is, meestal een drie-bakker. Je hebt dan geen andere kant dan helemaal op het gravel te gaan rijden en hem te laten passeren. je kunt beter voor hem aan de kant gaan, want hij doet dat niet voor jou. Na de passage van zo'n ding is onze wagen dan weer wat stoffiger geworden, langzaam zie je hem van kleur veranderen. Vroeg in de middag komen we in Normanton aan. Onze kamer is nog niet klaar dus rijden we even wat rond in het stadje en merken dat we snel uitgekeken zijn, we kijken nog even op het kleine schattige stationnetje en bij Krys de krokodil. Dan terug naar onze kamer. Die is ondertussen wel klaar, al vragen wij ons af wat er dan nog aan gedaan is. De kamer is piepklein, de badkamer net zo, er is geen internet (dat verraste ons niet) en het was er smoorheet. Gauw dus de ventilator en de airco aangezet. In onze ranglijst van bezochte motels staat deze op de laatste plaats en het zal echt niet meevallen iets te vinden wat nog slechter is. eettenten lijken ook niet dik gezaaid in Normanton, dus besluiten we toch in het restaurant te gaan eten. Maandagavond buffetavond, je pakt een bord en je schept op uit de verschillende bakken. Het eten had beter gekund. Gelukkig gebeurde nog iets wat het eetgedeelte behoorlijk opfleurde. Er zat in het restaurant ook een groep oudere Australiers en het bleek dat een van de echtparen in het gezelschap 53 jaar getrouwd was. dat werd gevierd met een vurig toetje en natuurlijk veel gelach. het was ons ondertussen al opgevallen dat een van de oudere dames bij iedereen in het ouderengezelschap even langsging voor een nekmassage. Wij kwamen natuurlijk niet meer bij toen ze op een gegeven moment ook bij ons langskwam met de vraag of ze ons ook mocht masseren. Natuurlijk vonden we dat best. En van het toetje dat het gezelschap kreeg mochten wij ook een stuk. Een mooie belevenis, dus. Na het eten was het nog zo warm buiten, dat we onze stoelen hebben gepakt en buiten voor onze kamer zijn gaan zitten. Zo konden we genieten van de aangename zwoele avond, de mooie sterrenhemel en vooral de vele kangoeroes die we de weg zagen oversteken bij het licht van de lantaarnpalen. Een schitterend gezicht was dat, die sierlijke dieren te zien rondhoppen.

Morgen willen we naar Karumba, een plaatsje aan zee, op een goed uur rijden. In Normanton hebben we nu alles al drie keer gezien.

Groeten, Inge en Ger

##############################################################################

July 20th Cloncurry to Normanton

After once again a big breakfast we hit the road. Today we will have about 210 miles to cover.The first part the roads are good, well paved and not busy at all. At the halfwaypoint is the Burke an Wills Roadhouse, a place where everybody en route meets to take in fuel, pay a visit to the toilets of have a chat and a rest. There is not a cloud in the sky, and it will be as hot as 30 degrees, we think. The second part the roads are quite different. Sometimes they are well paved (tarmac) with lines in the middle, but there are also part with just one lane and gravel next to the road. When you meet another car, you each go a little bit on the side, causing plenty of dust as a slipstream. There is only one exception and that is when a roadtrain approaches you. He will not stop or pull over, so it's best we pull over and let him pass, leaving you in a cloud of red dust. Our motel is not the worst we have had so far, very outdated, not clean, of course no internetaccess and not very helpful staff. Normanton also has not a lot to offer. There is a statue of a big crocodile, Krys, and there is a pretty station where the Gulflandertrain departs, but that is about it. The best part of the day was when we had dinner in the restaurant, where the 53rd anniversary of a couple was held. They were part of a company of some 15 elderly people. One of the ladies visited everybody in the group and did a neckmassage. At a certain point she came up to us and asked if we would like a massage too. Well, of course we would. And the desert they had we could have a piece of it too. So after all, a very entertaining meal. After that, because it was still very pleasant outside, we took our chairs in front of our room an sat for another hour, enjoying the stars and the kangaroos, crossing the road right in front of our eyes at short distance, a wonderful sight.

Love, Inge and Ger